যুদ্ধ দেহু

কিছু দিনৰ আগতে এখন অসমীয়া বাতৰি কাকত (অসমীয়া খবৰ)ত লুপ্তপ্রায় অসমীয়া গালি সম্পর্কে এটা চুটি লেখা লিখিছিলো। লেখাটোত অন্য ভাষাভাষী লোকৰ পৰা ধাৰ কৰা অশ্লীল গালিৰ পৰিৱর্তে আমাৰ নিজস্ব অ-অশ্লীল গালি প্রয়োগ কৰা বিষয়ত গুৰুত্ব আৰোপ কৰা হৈছিল। ইয়াৰ উপৰি লেখাটোত আমাৰ এজন বন্ধুৱে মৌলিকভাৱে উদ্ভাৱন কৰা কেইটামান গালিৰ প্রসংগও অনা হৈছিল। সেই বন্ধুজনক অলপতে লগ পাওঁতে তেওঁ ব্যৱহাৰ কৰা এক উদ্ভাৱনৰ বিষয়ে সদৰি কৰিব বিচাৰিছোঁ।

বন্ধু এজনৰ বিয়া। সেই উপলক্ষে আমি ঘনিষ্ঠ চাৰিজনমান প্রায় দুপৰীয়াৰ পৰা বিয়াঘৰত আছোঁ। ৰভা দিয়াৰ পৰা খাদ্য পৰিৱেশন কৰালৈকে সকলো কাম আজিকালি পেছাদাৰী মানুহে কৰে, গতিকে আমাৰ কৰিবলগীয়া একো কাম নাই। বিয়া খাবলৈ অহা মানুহৰো বিশেষ সমাগম হোৱা নাই। ৰভাতলতে বহি আমি আড্ডা মাৰি আছোঁ। আড্ডা মানে, দুলাল আৰু মোৰ মাজত ভয়ংকৰ তর্ক, বাকী বিলাকে ৰস লৈ আছে। আমাৰ এইটো স্বভাৱেই— য’তে লগ হওঁ, দুইটাই যিকোনো বিষয় লৈ দুর্বাদল তর্কত প্রবৃত্ত হওঁ। বিষয়টো ডাঙৰ কথা নহয়, ইটোৱে সিটোক ‘ডাউন’ দিয়াটোহে মূল কথা।

সেইদিনাও আমাৰ তর্কই নিজৰ বাটেৰে আগবাঢ়িছে। তর্ক ঠিক তুংগত থকোঁতেই ওপৰত উল্লেখ কৰা বন্ধুজনৰ আগমন ঘটিল। বাকী কেইজনৰ লগত দুই-এটা কথা পাতি তেওঁ আমাক মাত লগালে। কথাটো লক্ষ্য কৰিছিলো যদিও তেওঁক সঁহাৰি জনাবলৈ আমাৰ অৱসৰ নাই। তেওঁ কথাটো লক্ষ্য কৰি অকণমান মনে মনে ৰ’ল। তাৰ পিছত এবাৰ চোঁচা মাৰি আহি মোৰ মুখলৈ চাই ক্রোধ মিশ্রিত বক্রোক্তি কৰিলে— “ঐ, তই দেখোন বৰ বেছি বেছি ‘হিমন্তালি’ কৰি আছ, ৰভাতলিখন ‘নিউজ লাইভ’ বুলি ভাবিছ নেকি? মই ‘অখিলামি’ আৰম্ভ কৰিলে ‘হৰি’ৰ নাম লৈ তৎ নাপাবি।”

হৰি হৰি!