এটা কবিতা অনুবাদৰ আঁৰৰখিনি

জয় গোস্বামী

এসপ্তাহমান হ'ল, দুটা লাইনে বৰ অশান্তি কৰি আছিল,— "তুমি মোক বিচাৰি আছিলা" আৰু "মই কি তোমাক বিচৰা নাছিলো?" দুটা বেলেগ বেলেগ ঠাইৰ বাবে দুটা লাইন। সমস্যাটো হ'ল— ইয়াৰ পিছত একো আগো নাবাঢ়ে, লাইন দুটা পাহৰিবও পৰা নাই। এনেকুৱা হ'লে মই সাধাৰণতে দুটা কাম কৰোঁ— চিনেমাত সোমাই যাওঁ অথবা কিতাপত সোমাওঁ। এইবাৰ পিছৰটো কৰা ভাল হ'ব বুলি চাৰিখন কিতাপ মেলি ল'লো। চাৰিখন কিয়? এইটোও এটা বৃতান্ত, মই সৰলৰৈখিকভাৱে এখন কিতাপ পঢ়ি সুখ নাপাওঁ, বেলেগ বেলেগ বিষয়ৰ কমেও দুখন কিতাপ একেলগে পঢ়িলেহে মোৰ পঢ়াত সুখ। এইবাৰ মেলি ল'লো— ড. প্রফুল্ল কটকীয়ে অনুবাদ কৰা 'শতাব্দীৰ সূৰ্যঃ আলবাৰ্ট আইনষ্টাইন', অন্নদাশংকৰ ৰায়ৰ 'আৰ্ট', বিদ্যা নিৱাস মিশ্রই সম্পাদনা কৰা 'Creativity and Environment', আৰু জয় গোস্বামীৰ 'কবিতা সংগ্রহ'। ইয়াৰে প্রথম দুখন আগতে পঢ়িছোঁ। তৃতীয়খন একেবাৰে পঢ়া নাই, চতুৰ্থখনৰ পাতনি আৰু ব্লাৰ্বৰ
কথাখিনি পঢ়ি থৈ দিছিলো।

এইবাৰ কিতাপ চাৰিওখনেই অলপ অলপ পঢ়ি গৈ আছোঁ। হঠাৎ এখন কিতাপৰ এটা পৃষ্ঠাত ৰৈ যাবলৈ বাধ্য হ'লো— হাৰে এইটোচোন মই ক'ব খোজা কবিতাটো ! ঠিক মোৰ ভাবৰ হুবহু প্রতিফলন নহয়, কিন্তু এইটো কবিতা এবাৰ লিখিত হৈ যোৱাৰ পাছত আকৌ লিখাৰ কি দৰকাৰ? হ'ব পাৰে কবিতা বা সাহিত্য নীচক পাৰ্মুটেচন-কম্বিনেচন, কিন্তু আজি এইটো কবিতা দেখাৰ পিছত মোৰ কি গৰজ পৰিছে, চিন্তা কৰি চুলি পকাবলৈ?

হয়, ক'ব খুজিছোঁ জয় গোস্বামীৰ 'স্পৰ্শ' নামৰ কবিতাটোৰ কথা। সিদ্ধান্ত কৰিলো, অক্ষমেই হওক বা সক্ষমেই হওক, কবিতাটো অনুবাদ কৰোঁ। কৰিলো, কৰি উঠি মোৰ এটা মৌলিক কবিতা লিখাৰ দৰেই অনুভৱ আৰু সুখ হ'ল। মন গ'ল আপোনালোকক ভাগ দিবলৈ। এতিয়া কবিতাটো—


স্পৰ্শ 
(মূলঃ বাংলা, 'স্পৰ্শ', জয় গোস্বামী)


ইমানেই অসাৰ মই, চুম্বনো নুবুজিছিলো
মনে মনে দিছিলা, তথাপিওতো নুবুজাৰ কথা নহয়—
কোঠাত কিমান মানুহ আছিল, সেইবাবে ঋণ স্বীকাৰ নকৰিলো।
ভয়, যদি কিবা ক্ষতি হয়।

কি হয়? কি হ'ব পাৰিলেহেঁতেন? এইবিলাকত কিবা আহে যায়?
চকুত চকু পৰা মাত্রেই আৱেশ লাগিল চকুৰ পতাত—
সেয়াইতো যথেষ্ট স্বৰ্গ— আজি ভাবোঁ সেই স্পৰ্শ। সেই যে অবাক কৰা কণ্ঠ
অন্ধকাৰত সেয়াও উভতি আহে...
        স্বৰ্গৰ পৰা অধিক স্বৰ্গলৈ উৰি যোৱা আৰ্ত ৰিণিৰিণি

প্রথমতে বুজা নাছিলো, কিন্তু আজি কোৱা, দশক শতক ধৰি ধৰি
ঘৰত পথত লোকালয়ত স্রোতত জলস্রোতত মোক কি
অকলেই বিচাৰিছা তুমি? মই কি তোমাক বিচৰা নাই?