 |
| মহাত্মা গান্ধী |
মহাত্মা গান্ধীৰ নেতৃত্বত গঢ়ি উঠা
ভাৰতৰ স্বাধীনতা সংগ্ৰামে অন্ততঃ দুটা ধাৰণাৰ ধ্ৰুৱকতাক পৰিস্ফুট কৰিছিল— অহিংসা আৰু
সত্যাগ্ৰহ। ভাৰতবৰ্ষত এই দুটা কোনো অৰ্বাচীন ধাৰণা নাছিল, কিন্তু গান্ধীজীৰ
পৰীক্ষা আৰু এষণাইহে দুয়োটা ধাৰণাৰ শক্তিক বিশ্বৰ আগত পতিয়নযোগ্যকৈ দাঙি ধৰিব
পাৰিছিল। গান্ধীজীৰ সমগ্ৰ চিন্তা-চৰ্চাক সত্যাগ্ৰহে (সত্যৰ প্ৰতি আগ্ৰহ) বিশেষভাৱে
প্ৰভাৱিত কৰিছিল। এই সত্যাগ্ৰহক এক সামগ্ৰিক ৰূপ দিয়াৰ বাবে তেখেতৰ চেষ্টা
অবিৰতভাৱে চলি আছিল। সামগ্ৰিকতাৰ প্ৰতি সচেতনতাই গান্ধীজীক কিছুমান বাস্তৱিক
পদক্ষেপ লোৱাটো অনুপ্ৰেৰিত কৰিছিল বুলি ধাৰণা কৰিব পাৰি। শুদ্ধ আচাৰ-বিচাৰ, সৎ আৰু নিকা হৈ থকাৰ
প্ৰয়াস, নিজৰ কাম নিজে কৰা, প্ৰয়োজনতকৈ অধিক নিবিচৰা— এই ধৰণৰ কৰ্মসূচীৰ প্ৰতীক হিচাপে এটা
সময়ত সমগ্ৰ ভাৰতজুৰি প্ৰকৃত গান্ধীবাদীসকলৰ দেহত শোভা কৰিবলৈ ধৰিলে নিজ হাতে সূতা
কাটি বোৱা খদ্দৰৰ ধূতী, কামিজ আৰু মূৰত 'গান্ধীটুপী'য়ে। গান্ধীজীৰ বাণীক মহামন্ত্ৰ হিচাপে নিজৰ হৃদয়ত
