ৰ’দ আৰু বৰষুণ। বৰষুণ আৰু ৰ’দ। আগ বসন্তৰ দুই-এজাক বৰষুণ পৰিবলৈ লোৱাৰে পৰা এই দুটা চৰিত্রই মনত খুন্দিয়াই থাকে। কলহৰ কাণে ঢলা বৰষুণৰ দৰে মনৰ ভিতৰত বর্ষণপাত হৈ থাকে। দুটা বিপৰীত প্রক্রিয়া— ৰ’দ থাকিলে বৰষুণ নাথাকে, বৰষুণ থাকিলে ৰ’দ নাথাকে। কিন্তু ৰ’দৰ পাছত বৰষুণ থাকিব পাৰে আৰু বৰষুণৰ পাছতো ৰ’দ থাকিব পাৰে। দুয়োটা একেলগে থকাটো ব্যতিক্রম। তেনেহ’লে দুয়োটা প্রক্রিয়াৰ কথা একে সময়তে মনলৈ কিয় আহে? ৰ’দ আৰু বৰষুণ? আৰু মনলৈ বাৰে বাৰে উভতি আহে এই দুটা শাৰী—
অপৰূপ বাৰিষাৰ তৰংগৰাশিয়ে
নাচে নৱ সৃষ্টিৰ গানে
‘বাৰিষাৰ তৰংগৰাশি’ কি? কল্পনা কৰক— আহাৰ মাহৰ এটা ন বজাৰ পুৱা। দহ বজাত কর্মস্থলী অথবা শিক্ষানুষ্ঠান পাবগৈ লাগিব। তাৰ আগতে শেষ কৰিব লাগিব গা ধোৱা, আহাৰ খোৱা আদি যাৱতীয় কামবোৰ। দুডৰা মাটিত আলি বান্ধি কিম্বা পাঁচ আষি কঠীয়া তুলি খৰধৰকৈ ঘৰলৈ উভতি আহিছে। আকাশৰ কোনখিনিত জানো গোট খাই আছিল ইমানবোৰ মেঘ, ৰ’দখিনি শুহি খাই উত্তাল হৈ নামি আহিল এজাক বৰষুণ। যোৱা দুদিন একেৰাহে বৰষুণত তিতিছে, আজি আৰু তিতাৰ ইচ্ছা একেবাৰেই নাই। ক’ত সোমাব, ক’ত আশ্রয় ল’ব? এই দিগন্ত বিয়পা মুকলি পথাৰৰ মাজত? কথাষাৰ ভাবি এবাৰ চৌফালে চকু ফুৰাই ক্ষণিকতে সিদ্ধান্ত এটা লৈ দৌৰ মাৰিলে বঁকিয়াটোৰ কাষৰ প্রকাণ্ড আঁহতজোপাৰ তললৈ।
কেই মিনিটলৈ নিতিতাকৈ থাকিব? গছৰ পাতৰ পৰা বৰ বৰ টোপাল খহি পৰিবলৈ ধৰিলে দুহাতত, মূৰত, মুখত। ঢৌ তুলি তুলি উফৰি পৰিব ধৰিছে পথাৰৰ পানীত, বঁকিয়াটোৰ মাটিত আৰু বননিত। ঢৌ, ঢৌ আৰু ঢৌ। কেউফালে। বাৰিষাৰ তৰংগৰাশি— দিগন্ত বিয়পা।
এটা সময়ত এই গোটেই প্রক্রিয়াটোৱেই ভাল লাগি যায়। শৰীৰৰ আধাতকৈ বেছি তিতি যোৱাৰ পাছত গছৰ তলত থকাটো অসাৰ-সাৰ হৈ যায়। এটা মুহূর্তত গোটেই ঘটনাটোৱেই এক বিৰাট আনন্দৰ উৎস বুলি উপলব্ধি হ’ব আৰু সেই মুহূর্তত খুব নিশ্চিন্ত মনেৰে আপুনি মুকলিলৈ ওলাই আহিব। এটা নির্ভাৰ মন লৈ নিজৰ
অপৰূপ বাৰিষাৰ তৰংগৰাশিয়ে
নাচে নৱ সৃষ্টিৰ গানে
‘বাৰিষাৰ তৰংগৰাশি’ কি? কল্পনা কৰক— আহাৰ মাহৰ এটা ন বজাৰ পুৱা। দহ বজাত কর্মস্থলী অথবা শিক্ষানুষ্ঠান পাবগৈ লাগিব। তাৰ আগতে শেষ কৰিব লাগিব গা ধোৱা, আহাৰ খোৱা আদি যাৱতীয় কামবোৰ। দুডৰা মাটিত আলি বান্ধি কিম্বা পাঁচ আষি কঠীয়া তুলি খৰধৰকৈ ঘৰলৈ উভতি আহিছে। আকাশৰ কোনখিনিত জানো গোট খাই আছিল ইমানবোৰ মেঘ, ৰ’দখিনি শুহি খাই উত্তাল হৈ নামি আহিল এজাক বৰষুণ। যোৱা দুদিন একেৰাহে বৰষুণত তিতিছে, আজি আৰু তিতাৰ ইচ্ছা একেবাৰেই নাই। ক’ত সোমাব, ক’ত আশ্রয় ল’ব? এই দিগন্ত বিয়পা মুকলি পথাৰৰ মাজত? কথাষাৰ ভাবি এবাৰ চৌফালে চকু ফুৰাই ক্ষণিকতে সিদ্ধান্ত এটা লৈ দৌৰ মাৰিলে বঁকিয়াটোৰ কাষৰ প্রকাণ্ড আঁহতজোপাৰ তললৈ।
কেই মিনিটলৈ নিতিতাকৈ থাকিব? গছৰ পাতৰ পৰা বৰ বৰ টোপাল খহি পৰিবলৈ ধৰিলে দুহাতত, মূৰত, মুখত। ঢৌ তুলি তুলি উফৰি পৰিব ধৰিছে পথাৰৰ পানীত, বঁকিয়াটোৰ মাটিত আৰু বননিত। ঢৌ, ঢৌ আৰু ঢৌ। কেউফালে। বাৰিষাৰ তৰংগৰাশি— দিগন্ত বিয়পা।
এটা সময়ত এই গোটেই প্রক্রিয়াটোৱেই ভাল লাগি যায়। শৰীৰৰ আধাতকৈ বেছি তিতি যোৱাৰ পাছত গছৰ তলত থকাটো অসাৰ-সাৰ হৈ যায়। এটা মুহূর্তত গোটেই ঘটনাটোৱেই এক বিৰাট আনন্দৰ উৎস বুলি উপলব্ধি হ’ব আৰু সেই মুহূর্তত খুব নিশ্চিন্ত মনেৰে আপুনি মুকলিলৈ ওলাই আহিব। এটা নির্ভাৰ মন লৈ নিজৰ