আমাতকৈ বয়সত ডাঙৰ, কিন্তু অতি অন্তৰংগ এজন বন্ধু আছে, যি লগ পালেই এটা অদ্ভুত গালিৰে সম্বোধন কৰে। মোক বুলিয়েই নহয়, আমাৰ লগৰ সকলোকে। বিস্তৰ আমোদৰ খোৰাক যোগোৱা তেওঁৰ গালি তথা সম্বোধনবোৰ এনেকুৱা— 'হেপাটাইটিছে পোৱা', 'ফ্লৰ'চিছত মৰা', 'জোকাই নল'বি, ট্ৰেড চেণ্টাৰ ভগাদি ভাগিবি' আৰু এনেকুৱা ধৰণৰ।
বোধহয়, সময় আৰু পৰিৱেশৰ তাগিদাতে তেওঁৰ মুখৰ গালিবোৰে ৰূপ সলাইছে; কিন্তু ঠাঁচটো পুৰণি অসমীয়া গালিৰ চেহেৰাতে আছে। গালিয়ে ইতিমধ্যেই লোক-সংস্কৃতিৰ সমল ৰূপে স্বীকৃতি আদায় কৰিছে। কিন্তু মন কৰিবলগীয়া কথাটো হ'ল— লোক-সংস্কৃতিৰ সমল ৰূপে দাবী কৰিব পৰা আমাৰ গালিবোৰ হেৰাবলৈ ধৰিছে। তাৰ বিপৰীতে কিছুমান বিজতৰীয়া অশ্লীল গালিয়ে আমাৰ মাজত উৰি আহি জুৰি বহিবলৈ আৰম্ভ কৰিছে। পুৰণি অসমীয়া গালিবিলাকত, অন্ততঃ আমি সৰু থাকোঁতে যিবিলাক
